هشتم شوال، سالروز غم‌انگیز تخریب حرم شریف ائمه بقیع (ع) به دست وهابیان آل‌سعود است. در این روز، تفکر ارتجاعی وهابی‌گری به بهانه برداشت غلط از دین، مضجع شریف و حرم نورانی ائمه بقیع(ع) و صحابه بزرگوار را ویران کردند و به خیال خود، سنت پیامبر (ص) را احیا کردند.
به گزارش ایسنا، هر شیفته‌ای که دل به مدینه روانه می‌کند، بر غربت قبرستان بقیع ناله می‌کند. تربت مطهر چهار امام معصوم (ع) تنها با سنگ‌چین‌هایی نمایان است که زائران آن اجازه زیارت ندارد و باید با دل گریه کنند، بقیع سند مظلومیت همیشگی شیعه است.
اساس نقشه تخریب آثار و ابنیه اسلامی نقشه بسیار عمیق و خائنانه‌ای بود که بیگانگان برای محو مستندات و شواهد عینی و اثری تاریخ اسلام کشیده بودند.
وهابیان در هشتم شوال سال ۱۳۴۴ هجری قمری حرم امامان بقیع را ویران کردند. این روز به «یوم الهدم» (روز ویرانی) مشهور است. تخریب بناها در بقیع توسط جریان وهابیت در عربستان سعودی برای از بین بردن اماکن زیارتی بود. تا آن زمان بر روی مقبره پیشوایان و سایر بزرگان اسلام که در مدینه مدفون بودند گنبدها و بناهایی قرار داشت. پس از تسلط وهابیان بر مدینه آنها ضمن تخریب قبور آثاری که بر روی قبور قرار داشت را نیز از بین بردند.
بقیع اولین مزاری است که به دستور رسول اکرم (ص) توسط مسلمانان صدر اسلام ایجاد شد. ابن اثیر می‌گوید: «بقیع در لغت به محل وسیعی که دارای درخت یا ریشه درخت باشد، گفته می‌شود و چون مکان بقیع پیش از آن دارای درخت غرقد و ریشه‌های آن بود، پس از قطع این اشجار نیز با همان اسم معروف شد. » در بقیع اولین کسی که از انصار به خاک سپرده شد، «اسعد بن زراره» و از مهاجران «عثمان بن مظعون» بوده است.
همچنین بقیع مدفن چهار امام مظلوم شیعه امام حسن (ع)، امام سجاد (ع)، امام باقر(ع) وامام جعفر صادق (ع) است. همچنین قبرچند تن از همسران پیامبر(ص) و نیز عباس عموی پیامبر و فاطمه بنت اسد؛ مادر حضرت علی بن ابی‌طالب، حضرت ام البنین؛ مادر حضرت اباالفضل العباس(ع) و برخی دیگر از بزرگان اسلام در بقیع قرار دارد.
یکی از آفات بزرگ و خطرناک تمام مذاهب و آیین‌ها، کج‌فهمی‌ها، تندروی‌ها و برداشتهای اشتباه و انحرافی و به اصطلاح قرائت‌های خودساخته از دین است که در مقاطع مختلف میان پیروان همان مذاهب به وجود آمده و موجب تضعیف و تفرقه در آن مذهب شده است. از مصادیق و نمونه‌های بارز چنین انحراف فکری و برداشتهای ناروایی، گروه خوارج است. پس از چند قرن از ظهور خوارج یعنی در آستانه قرن هشتم نمونه‌ای دیگر از این انحرافات ظاهر شد و احمد بن تیمیه در شام مطالبی را در مسائل مختلف اسلامی خلاف مسلمات اسلام و مخالف با فتاوای علما و پیشوایان به شکل سخنرانی و مکتوب منتشر کرد. علما و دانشمندان از شام و مصر و بغداد در مخالفت با نظریه‌های او به میدان آمدند و به نقد عقاید او پرداختند و بر انحراف و ارتداد او فتوا صادر کردند.
ابن تیمیه پس از چند بار زندانی شدن در مصر و شام، سرانجام در سال ۷۲۸هجری قمری در زندان دمشق از دنیا رفت. وضع به همین منوال بود تا این که در قرن یازدهم، در نجد حجاز فردی به نام محمد بن عبدالوهاب به ترویج و تبلیغ عقاید ابن تیمیه پرداخت. دلایل مختلفی باعث شد که ابن وهاب در فعالیت‌های خود موفق شود. از جمله آن که وی در شهر نجد به اظهار و نشرعقاید خود پرداخت که مردم آن را افراد دور از تمدن و معارف تشکیل می‌دادند اما ابن تیمیه در مرکز معارف دینی قرار داشت.
همچنین با متهم کردن دیگر مسلمانان به کفر، مردم نجد به غارت و کسب ثروت تشویق شدند. فتوای فقهی وهابیان مشتمل بر چند مورد است؛ مهم‌ترین آنها حرمت سفر برای زیارت مرقد پیامبران و صالحان و حرمت تبرک و توسل به آنان و ساختن حرم و بارگاه بر مرقد آنها است. بر اساس فتوای وهابیان هر گونه توسل و تبرک جستن به ساحت پیامبران و ائمه اطهار علیهم السلام شرک و کفر و بت پرستی محسوب می‌شود و موجب حلال شدن مال و جان چنین افراد است.
مرحوم آیت‌الله امین عاملی در کتاب خود درباره عقاید وهابیون می‌نویسد: «اعتقاد وهابیان درباره عموم مسلمانان این است که مسلمین پس از ایمان به کفر برگشته‌اند و پس از توحید به شرک گراییده‌اند؛ زیرا آنان در دین بدعت گذاشته‌اند و به جهت زیارت و تبرک جستن به انبیا و صالحین به کفر و شرک روی آورده‌اند، لذا جنگ با آنان واجب و ریختن خون آنان و تصرف اموالشان بر مسلمانان (وهابیان) حلال است. »
بر این اساس بود که آنها به هر جا و به هر شهر و دیاری دست می‌یافتند قبل از هر چیز به تخریب مشاهد شریفه و بقاع متبرکه می‌پرداختند. وهابیان هنگام تسلط بر طائف و مکه مراقد جد و عموی پیامبر، حضرت خدیجه همسر پیامبر و بسیاری از اماکن مقدس را ویران کردند. وهابیان همچنین در ماه رمضان ۱۳۴۴هجری قمری وارد مدینه شدند و پس از گذشت چند روز درهشتم ماه شوال گنبد و بارگاه ائمه معصومین(ع) در بقیع را به کلی منهدم کردند و از این حرم و مراقد به جز قطعه سنگهایی که در اطراف قبور نصب کردند، اثر و علامتی باقی نماند.
تنها حرم مطهر پیامبر اسلام(ص) آن هم به دلیل ترس از قیام مسلمانان جهان از تعرض و تخریب مصون ماند که اگر این ترس نبود حرم پیامبر اسلام(ص) پیش از دیگر بقاع مورد تعرض قرار می‌گرفت.
وقتی خبر هولناک ویرانی بقاع و هتک حرمت نسبت به حرم شریف ائمه بقیع در کشورهای اسلامی انتشار یافت، مسلمانان آن را مصیبتی عظیم و حادثه‌ای بس بزرگ اعلام کردند. تلگرافهای اعتراض از سوی علما و مراجع و شخصیتهای سیاسی از عراق و ایران و هند و دیگر کشورها به سوی حاکمان حجاز سرازیر شد. مجالس درس در حوزه‌های علمیه تعطیل و مراسم عزاداری به عنوان اعتراض و سوگواری برگزار شد ولی چه سود که این حادثه بزرگ و تأسف‌بار به وقوع پیوست و این آثار و ابنیه مذهبی و تاریخی که سابقه بعضی از آنها به بیش از ۱۰ قرن می‌رسید، به دست گروهی متعصب و متحجر با خاک یکسان شد. البته پس از آن وهابیان دست به مبارزه فرهنگی زدند تا وجود چنین مکانی را از منابع تاریخی حذف کنند.
نخستین تخریب قبور ائمه بقیع
نخستین تخریب قبور مطهر ائمه بقیع به دست وهابیون سعودی در سال ۱۲۲۰ هجری یعنی زمان سقوط دولت اول سعودی‌ها توسط حکومت عثمانی روی داد، پس از این واقعه تاریخی - اسلامی با سرمایه‌گذاری مسلمانان شیعه و به کار بردن امکانات ویژه‌ای، مراقد تخریب شده به زیباترین شکل بازسازی شد و با ساخت گنبد و مسجد، بقیع به یکی از زیباترین مراقد زیارتی و در واقع مکان زیارتی - سیاحتی مسلمانان تبدیل شد.
دومین تخریب بقیع
دومین و در واقع دردناک‌ترین حادثه تاریخی - اسلامی معاصر به هشتم شوال سال ۱۳۴۴ و پس از روی کار آمدن سومین حکومت وهابی عربستان مربوط می‌شود؛ سالی که وهابیون به فتوای سران خود مبنی بر اهانت و تحقیر مقدسات شیعه، مراقد مطهر ائمه و اهل‌بیت پیامبر(ص) را مورد دومین هجوم وحشیانه خود قراردادند و بقیع را به مقبره‌ای ویران شده و در واقع مهجور و ناشناخته تبدیل کردند.
برگرفته از سایت ایسنا ؛ خبرگزاری دانشجویان ایران 11 خرداد 99
انتهای پیام
نظرات